कादयानी काे हुन? ५

 कादयानियतः इस्लाम र मुहम्मदी सन्देश विरूद्ध एक विद्रोह

लेखकः मौलाना सैयिद अबुल हसन अली नदवी (रह०)

अनुवादः मुहम्मद सुहैल नदवी

भाग (५)

मिर्जा गुलाम अहमद र उनका साथीहरूले स्पष्टरूपमा भनेका छन् यदि कुनै मुसलमानले पनि यस नयाँ धर्ममा विश्वास राख्दैन त्यो काफिर भयो, उनको पछाडी नमाज पढे, मान्य न हुने र उनीहरूलाई केटी दिनु अथवा उनीसंग वैवाहिक सम्बन्ध जोडनु पनि जायज न हुने । संक्षिप्तमा भन्नूपर्दा उनीहरूका अनुसार, मुसलमानहरूसित अनिवार्य रुपमा गैर मुस्लिम सरह व्यवहार गर्नु पर्ने हुन्छ ।
मिर्जा गुलाम अहमदका छोरा मिर्जा बशीरले आफ्नो किताब "आएना-ए - सदाकत"मा लेखेका छन् ।
"समस्त मुसलमान जुन हजरत अपेक्षित मसीहको व्यअतमा सामेल भएका छैनन् यद्यपि उनले अपेक्षित मसीहको नाम पनि न सुनेको भए उनीहरू काफिर हुन् र इस्लामको परिधिबाट निष्कासित छन् ।"
मिर्जा बशीरूद्दीनले एउटा अदालतमा आफ्नो वक्तव्य दिँदा भनेका थिए ।
"हामी मिर्जालाई सन्देष्टा मान्दछौं र गैरअहमदी (कादयानीबाहेक)ले उनलाई सन्देष्टा मान्दैनन् र कुरआनको शिक्षा अनुसार कुनै एउटा सन्देष्टाको इन्कारपनि कुफ्र भएको कारण गैरअहमदी सबै काफिर हुन् ।"
एउटा भाषणमा आफू र मुसलमानबीच भएको बाझाबाझको व्याख्या गर्दै मिर्जाको यस भनाइलाई उध्दृत गर्दै भनेका छन् ।
"अल्लाहको अस्तित्व, रसूल करीम सल्लल्लाहु अलैहि वसल्लम, कुरआन, नमाज, रोजा, हज्ज,जकात तथा एक एक विषयमा हामी र उनीहरूबीच विभेद पाइन्छ ।" यति मात्र नभइ पाकिस्तानका महान नेता काएदे आजम मिस्टर मुहम्मद अली जिन्नाहको निधनपछि सर जफ्रुल्लाह खानले आफ्नो आस्था बमोजिम उनको जनाजाको नमाज पनि नपढेको सबैलाई थाहा छ ।
यी थिए ती कारणहरू जसले मुस्लिम अगुवाहरूलाई एउटा ठुलो चिन्तामा डुबाइ दियो र उनीहरूले देखे कि इस्लामी भवनमा भित्रभित्र एउटा घुन लागि रहेको छ र र इस्वरीय मार्गदर्शनः
يا ايها الذين آمنوا لا تتخذوا بطانة من دونكم لا يالونكم خبالا ودوا ماعنتم قد بدت البغضاء من افواههم و ما تخفي صدورهم اكبر (آل عمران: 118)
(हे आस्थावानहरू ! आफूबाहेक कसैलाई भेदिया नबनाऊ, तिमीहरूलाई हानि पुर्याउन उनीहरू चुक्दैनन । तिमीहरूलाई जति हानि पुगे उनीहरूको चाहना हुन्छ, उनको मुखबाट शत्रुताको कुरा त निस्कदैछ तर मुटु भित्र लुकाएको कुरा अझै बढी छन् । (आल इम्रानः ११८))
को पुरै उल्टो हुदै छ,तब उनीहरुले भने कि यो समस्याको समाधान भनेको नै कादियानीहरुलाई मुसलमानहरू देखि पुरै अलग गरि दिनु हो । यो त्यही प्रस्ताव थियो जुन डाक्टर मुहम्मद इक्बालले अघि नै पेश गरी सकेका थिए, उनले आफ्नो भाषण र निबन्धहरूद्वारा जोड दिँदै निम्त्याएका थिए, उनले प्रष्ट पारेका थिए ।
"कादयानियत इस्लामको दाँजोमा यसरी भिन्न रहेको छ जसरी सिखधर्म हिन्दुधर्मको दाँजोमा । अँग्रेज सरकारले सिखहरूलाई गैरहिन्दु अल्पसङ्ख्यक घोषणा गरेका भएता पनि उनीहरू बीच सामाजिक, धार्मिक र साँस्कृतिक सम्बन्ध कायम नै रहेको छ , उनीहरूबीच बिहे विवाह भइ रहेको छ तर कादयानियतद्वारा मुसलमानसित बिहेविवाह, नाता सम्बन्ध सबैलाई अवैद्य हुने घोषणा भइसकेको छ उनका संस्थापकले मुसलमानहरूसित हरेक सम्बन्धलाई यो भनेर मुसलमानहरू फाटेको दुध जस्तो हुन् र हामी ताजा दुध समान हौँ भनेर अलग गरेका छ्न ।"
अपसोच, इस्लामी जगतले अहिले सम्म कादयानी खतरालाई महसुसै गरेका छैनन् , इस्लामी जगतलाई पूर्ण रूपमा आभास भएकै छैन, यो कादयानियत भनेको एउटा जमात वा धार्मिक समूह नभइ मुसलमानको सामाजिक व्यवस्थापनलाई बिथोल्ने एउटा योजनाबद्ध षड्यन्त्र हो । हजरत मुहम्मद सल्लल्लाहु अलैहि वसल्लमद्वारा आएको इस्लाम विरूद्ध एउटा खतरनाक विद्रोह हो । कादयानियतले इस्लाम सित शत्रुता दर्शाउँदैछ, हरेक विषयवस्तुमा विभेद जनाउदैछ, इस्लामले पाएका आस्था, विचार र भावनाको स्थानलाई जबत गर्ने र मानव जातिद्वारा जुन अज्ञापालन, मायाप्रेम, अदरसम्मान र निष्ठाको भाव इस्लामले समेटेको छ उतातिर प्रस्थान होस भने कादयानियतको चाहना रहेको पाइन्छ, कादयानी धर्मले स्पष्ट रूपमा घोषणा गरी सकेको छ कि मिर्जा, सहाबा र इस्लामी समुदायका महान विद्वान, विचारक, सुधारक र इमामहरू भन्दा मात्र महान नभइ धेरै साहसी नबी र रसूलहरू (अलैहिमुस्सलाम) भन्दा पनि महान र चोखा रहेका छन । कादयानियतको दृष्टिमा रसूल सल्लल्लाहु अलैहि वसल्लमका सहाबीहरू र मिर्जाका साथीहरूबीच कुनै भिन्नता छैन, मिर्जाको दर्जा रसूल सल्लल्लाहु अलैहि वसल्लमको दर्जामा बराबरी वा त्यो भन्दा पनि उच्च रहेको छ , उनका नायबहरू रसूल सल्लल्लाहु अलैहि वसल्लमका खलीफाहरूको बराबरीमा छन् ,उनका शहर कादयान, मान्यता र पवित्रतामा मक्का र मदीना जस्तै छ र कादयानको यात्रा मक्कामा गरीने हहज्जयात्रा भन्दा कम न रहेको बताएका छन। (नऊजु बिल्लाह)

क्रमश:

कादयानी को हुन?४

 कादयानियतः  इस्लाम र मुहम्मदी सन्देश विरूद्ध एक विद्रोह

लेखकः मौलाना अबुल हसन अली नदवी (रह०)

अनुवादः मुहम्मद सुहैल नदवी

                 भाग (४)

    अल्लाह तआलाले अन्तिम सन्देष्टामा आस्थाको महत्वप्रति डाक्टर इक्बालको हृदयलाई खोलि दिनु भएको थियो, उनलाई यस तथ्याङ्गको पूर्णतः ज्ञान प्राप्त थियो कि यही आस्था नै इस्लामी सामुहिक जीवन र समुदायको एकाग्रताको एक मात्र रक्षक रहेको छ र यो आस्था विरूद्ध विद्रोह गर्नेहरू कुनै मौका दिइन लायक छैनन् ।  यस्तो विद्रोह इस्लामी भवनमाथि बन्चरो प्रहार गरे समान हो ,माथि उल्लेख भएको स्ट्याट्समैनको जुन पत्रको चर्चा गरिएको छ त्यसै पत्रमा उनले लेखेका छन् ।

"हजरत मुहम्मद सल्लल्लाहु अलैहि वसल्लम अन्तिम सन्देष्टा हुनु हुन्छ भन्ने आस्था नै त्यो एउटा मात्र कारक (Factor) हो जसले इस्लाम र अरू धर्महरू बीच सीमावर्ती रेखा (Line of Demarcation) तान्दछ, जुन धर्महरू एकेश्वरवादमा मुसलमानहरूका समान हुन् , हजरत मुहम्मद सल्लल्लाहु अलैहि वसल्लमलाई  सन्देशवाहक मान्दछन् तर वह्य र ईश्दुत्वको क्रमलाई समाप्त हुने आस्थामा विश्वास गर्दैनन । जस्तै  भारतको ब्राह्मो समाज, यही नै त्यो अधारबिन्दु हो जसलाई हेरेर कुनै समूहको बारेमा इस्लाममा सामेल हुने वा बाहिरीने निर्णय गर्न सकिन्छ, मलाई इतिहासमा त्यस्तो कुनै मुसलमान समूहको बारेमा  ज्ञान छैन जसले यो रेखा उलङ्घन गर्ने साहस गरेको होला । इरानमा बहाई समुदायले अन्तिम सन्देष्टाको आस्थालाई नकारे तर उनीहरूले स्पष्ट रूपमा उनीहरू एउटा छुट्टै समुदाय हुन् र साधारणतः परिभाषित मुसलमान होइनन् भन्ने घोषणा गरेका छन् ।

निस्सन्देह, हाम्रो आस्था छ कि  इस्लाम अल्लाह तआलाद्वारा अवतरित धर्म हो । तर त्यसलाई एउटा समाज र एउटा समुदायको रूपमा लागु गर्ने मात्र हजरत मुहम्मद सल्लल्लाहु अलैहि वसल्लम को अस्तित्वमा निर्भर छ, तसर्थ कादयानीहरू समक्ष दुइवटा विकल्प मात्र छन् , तिनीहरूले आफूलाई बहाईहरूले जसरी मुसलमान समूहबाट छुट्टयाउनु पर्छ वा अन्तिम सन्देष्टाको अभुतपूर्व व्याख्यालाई छोड्नु पर्छ । यस्तो भएन भने उनीहरूको यो राजनैतिक किसिमको व्याख्या उनीहरूको मनमा लुकेको चोरलाई मात्र दर्शाउँछ । उनीहरू मुसलमानको नाम सित जोडिएको लाभ प्राप्त गर्न मात्र मुसलमानको परिधि भित्र छिर्न खोज्दछन्, किन भने यस बाहेक ती लाभ र फाइदाहरू प्राप्त गर्न सक्ने अवसर पाइदैनन् ।" 

      उनले अर्को ठाउँमा लेखेका छन् 

"ती सबै समूह, जुन प्रचलित र परिभाषित इस्लामदेखि बाँगिएका हुन्छन्  र उनीहरूको धार्मिक विचार र स्वभाव नयाँ इश्दुत्वको आधारमा सृजित हुन्छ, उनले यो नयाँ अविष्कृत ईश्दुत्वलाई स्वीकार नगर्ने सम्पूर्ण मुसलमानहरूलाई नास्तिक भन्छन । त्यस्तो  समूह इस्लामको एकता कालागि घातक खतरा हुन्छ र मुसलानहरूलाई यस्ता समूह देखि  सचेत रहन जरूरी हुन्छ । इस्लामी समाजको एकता अन्तिम सन्देष्टाको आस्थामाथि विश्वास राख्नुमा मात्र निर्भर छ ।"

    यो थियो डाक्टर इक्बाल जस्तो नयाँ विचारधारक विद्वानको कादयानी निमित्त उनको विचार, तर समय बित्दै गयो, कादयानीहरू आफ्नो कार्यमा सक्रिय रहे, उपद्रव गर्दै बसे, वादविवादको चर्काचर्की गर्दै गरे, शङ्का र सन्देहको रोग बाँडदै गए र अँग्रेजी राजनितीको सेवामा संलग्न रहे, उनीहरूले पंजाब प्रान्तको जिल्ला गोर्दासपुरको एउटा कस्वा कादयानलाई केन्द्र बनाइ अँग्रेज सरकारको क्षत्रछाँयामा कार्यरत थिए, उनीहरूले कहिले कल्पना पनि नगरेका हेलान् कि एक समयमा कुनै महान राजनैतिक शक्तिमाथि उनीहरूको कब्जा हुनेछ र कुनै यस्तो देशपनि बन्न सक्छ जसको स्वामित्वमाथि उनीहरूको अधिकार हुनेछ, किनभने उनीहरूले भारतको स्वतन्त्रता अभियानमा केही योगदान पुर्याएका थिएनन् र उनका अल्पसङ्ख्यक अनुयायीहरू बहुसङ्ख्यक मुसलमानहरू सामु निम्न स्तरका थिए, तर सन् १९४७ इ. मा एक्कासी पाकिस्तान बनाइयो र कादयानीहरूले कल्पना नगरेके बस्तु एक थोपा रगत नबगाई उनीहरूलाई हात पर्यो अथवा यो शासन र सत्तामाथि को स्वामित्व जुन पाकिस्तानको नयाँ देशमा उनीहरूलाई प्राप्त भयो ।

क्रमश:

कादयानी को हुन?३

 कादयानियतः  इस्मुलाम र मुहम्मदी सन्देश विरूद्ध एक विद्रोह

लेखकः मौलाना सैयिद अबुल हसन अली नदवी (रह)

अनुवादः मुहम्मद सुहैल नदवी

भाग (३)

     यसरी कादयानीहरू आफ्नो आरम्भकाल देखि अहिले सम्म हरेक देशभक्त र देशप्रेमी अभियानबाट छुट्टिदै आएका छन् । भारतको स्वतन्त्रता अभियानमा मिर्जा गुलाम अहमद कादयानीको जीवनकालमा यो जमात त्यसमा सामेल रहेको पाइदैन र उनको मरण पश्चातपनि यसमा सहभागी देखिदैन । यति मात्र नभइ त्यस बेला अँग्रेजी राज्यको रेखदेखमा युरेपियन उपनिवेशकहरूद्वारा इस्लामी जगतलाई जुन दुःख पीडा भोग्नु पर्यो  त्यसमाथि सहानुभुति जनाउनुको सट्टा खुशी व्यक्त गर्ने गर्थे । उनीहरूलाई कहिल्यै पनि साधारण जीवन, समसामियक इस्लामी समस्याको समाधान अथवा इस्लामी दायित्व र राजजनैतिक विचारद्वारा चलाइएको अभियानमा कुनै रूची नरहेको देखिन्छ । उनीहरू मात्र धार्मिक विवाद विमर्शमा संलग्न हुने गर्दथे र मसीहको देहान्त, मसीहको जीवन, मसीहको अवतरण र मिर्जा गुलाम अहमदको ईशदूत्वमाथि छलफल मात्र रूचाउने गर्दथे ।

भारतमा भएका इस्लामी बिद् र उच्च विचारधारकहरूले यस कादयानी बिद्रोहलाई शंकाको दृष्टिले हेर्न थाले र आफ्नो मुख, कलम र विद्याको शस्त्रद्वारा यस बिद्रोहलाई समाप्त पार्ने सकेसम्म कोशिस सुरू गरे । एउटा यस्तो उपद्रव, जसको संरक्षण स्वयं तत्कालीन राज्य शक्तिद्वारा भइरहेको छ भने त्यसको प्रतिकारको लागि जति कोशिस गरिएपनि महत्वपूर्ण मान्न सकिन्छ । ती प्रतिकारक विद्वानहरू मध्ये अग्र पङ्तीमा यी चार जना छन्  । मौलाना मुहम्मद हुसैन बिटालवी, मौलाना मुहम्मद अली मूँगेरी,(नद्वतुल उलमाका संस्थापक) मौलाना सनाउल्लाह अमृत्सरी र मौलाना अन्वर शाह काशमीरी (दारूल उलूम देवबन्दका शैखुल हदीस) ।  यसरी इस्लामी संस्थाहरू मध्ये यो जमात विरूद्ध जोस र उत्साहको साथ मज्लिस अह्रार-ए-इस्लामले पनि काम गर्यो र यस मज्लिसको अगुवा मौलाना सैयिद अताअल्लाह शाह बुखारी थिए ।

   यही समूह अन्तर्गत इस्लामका प्रसिद्ध विद्वान डाक्टर मुहम्मद इक्बाल रह०पनि थिए । उनले आफ्ना किताबहरूमा स्पष्टसाथ लेखेका छन् कि कादयानियत मुहम्मदी इश्दूत्वको विरूद्ध एउटा बिद्रोह हो र इस्लामधर्मको लागि एउटा षड्यन्त्र हो, यो छुट्टै धर्म र यसका अनुयायीहरू अलग्गै समुदायका हुन्, यसलाई इस्लामी समुदाय भित्र गणना गर्ने औचित्य रहेको पाइदैन । 

    याद राख्नुस् ! मुहम्मद इक्बाल कुनै पुरानो विचारका मौलवी मौलाना नभई इस्लामी जगतका उच्चस्तरीय  विद्वान र नयाँ युगका विचारधारक थिए, उनी इस्लामी एकीकरणको अहवानकर्ता मध्ये प्रथम श्रेणीमा पर्दथे, उनको अह्वानको प्राथमिक मूलधारा निष्पक्षता र अचारसंहिता थियो, उनी मिर्जा गुलाम अह्मदबाट निकट्तम परिचित थिए, उनी धर्म र धर्मको मर्म र उद्देश्यलाई राम्ररी जान्दथे, त्यसकारणा यस उपद्रव प्रति कडा प्रतिकार गर्न बाध्य भए, उनी प्रथम व्यक्ति हुन् जसले कादयानीहरूलाई एउटा छुट्टै गैरमुस्लिम अल्पसंख्यकको रूपमा दर्ता गर्ने विचार पेश गरेका थिए, यहाँ हामी उनका निबन्ध र भाषणहरूबाट केही सूक्तिसंकलन पेश गर्दैछौं ।

उनले भारतको एउटा प्रसिद्ध अँग्रेजी पत्रिका "स्ट्याट्समैन" लाई पत्र लेखेका थिए जसले यो मुद्दामा चाँसो देखाएको थियो

"कादयानियत भनेको हजरत मुहम्मद सल्लल्लहु अलैहि वसल्लमको इशदूत्वको समानान्तर अर्को इशदुत्वको आधारमा एउटा नयाँ समुदायको गठन गर्ने निष्फल प्रयास मात्र हो ।"

त्यही समयमा भारतको एउटा प्रसिद्ध नेता र पूर्वप्रधानमन्त्री पण्डित जवाहरलाल नेहरूले सेधेको प्रश्न "किन मुसलमानहरूले कादयानीहरूलाई इस्लामबाट निष्कासित गर्नमा जोड दिँदैछन? तिनीहरू पनि त इस्लामकै एउटा समूह अन्तर्गत पर्दछन?" को जवाफमा मुहम्मद इक्बालले नै लेखेका छन् 

"हामीले यो विषयमा अडीग रहने कारण मात्र यही रहेको छ भने कादयानी अभियानले अरबी नबीको समुदाय भित्र भारती नबी फुटाउने कोसिस गर्दैछ"। उनले सविस्तार भनेका हुन् , "भारतमा इस्लामी जीवनको एकाग्रताको लागि यो अभियान त्यो भन्दा बढी खतरापूर्ण रहेको छ जति यहूदी जीवनपद्धतिको हकमा यहूदीको एउटा विरोधी विचारधारक स्पीनोजाको विचारधारणा हुन्थ्यो ।

क्रमशः

कादयानी काे हुन् ?२

 

कादयानियतः इस्लाम र मुहम्मदी सन्देश विरूद्ध एक विद्राेह

लेखकः मैलाना अबुल हसन अली नदवी (रह)

अनुवादः मुहम्मद सुहैल नदवी

भाग (२)

अँग्रेज साम्राज्यले जुन युक्ति अपनाइयाे ,त्यो हाे मिर्जा गुलाम अहमद कादयानी, किनभने मुसलमानको विचारधारा परिवर्तन गर्न अरू कुनै सुहाउँदाे युक्ति यसकाे दाँजाेमा देख्दैन्थ्याे । उनी आफैं त मानसिक विकृतिका रोगी थिए .... तर कुनै धर्मको निर्माता बन्ने र केही अनुयायी र आस्था राख्ने भक्तहरूकाे ठुलो चाहना राख्दथे । इतिहासमा उनकाे पनि नाम र चर्चा त्यस्तै हाेस जस्तो अन्तिम सन्देष्टा मुहम्मद सल्लाहु अलैहि वसल्लमको चर्चा चलेको छ जस्ताे विचार उनको थियो। तसर्थ अँग्रेजहरूलाई यस कामकाे लागि उनी नै उचित व्यक्ति महसुस भए । मानौं उनीहरूलाई एउटा राम्राे कार्यकर्ता फेला पर्याे, जसले उनको उद्देश्य पूरा गर्नलाई काम गर्न सक्छ जस्तो लाग्यो, तसर्थ उनीहरूले तुरुन्तै काम आरम्भ गरे । सबै भन्दा पहिले उनले म सुधारक हूँ भन्ने दाबि गरे, केही दिनपछि इमाम मह्दी हूँ भनेर घोषणा गरे, केही दिन पछि अपेक्षित मसीह हुने दाबी गरे र अन्ततः नबी वा रसूल हुने उदघाेषण गर्ने साहस जुटाए, यसरी अँग्रेजहरूले चाहे बमोजिम काम पुरा भयाे। यी महानुभावले आफ्नाे जिम्माकाे भूमिका राम्ररी निर्वाह गरे र अँग्रेजहरूले पनि उनलाई संरक्षण दिए, उनको हेरचाह गर्दै गरे र सकेसम्म सुविधा प्रदान गरे । मिर्जाले पनि अँग्रेज सरकारकाे उपकारहरूलाई बिर्सेनन् र सधैं उनका गुणगान गर्दै आफूलाई अँग्रेज सरकारकाे अनुग्रहको परिणाम नै भन्न थाले, त्यस कारण उनले आफ्नाे एउटा आलेखमा आफूलाइ अँग्रेज सरकारले राेपेकाे बिरूवाकाे संज्ञा पनि भएको बताएको पाइन्छ ।

एक ठाँउमा आफ्नो बफादारी र सेवा समर्पणलाई उध्दृत गर्दै भनेका छन् ।

मेराे उमेरकाे अधिकांश भाग अँग्रेज साम्राज्यकाे समर्थन र सिद्धिमा बितेकाे छ, मैले जिहादकाे बिरूद्ध र अँग्रेज सरकारकाे अज्ञापालनकाे पक्षमा जति किताबहरू लेखेकाे छु र जति सूचनापत्र प्रकाशित गरेकाे छु , यदि सबैलाई संकलन गरी राखियाे भने पचास अल्मारी सम्म भर्न सकिन्छ र मैले यस्ता पुस्तकहरूलाई समस्त अरब राज्यहरू, मिश्र, सिरिया, काबुल र राेम सम्म पुर्याएकाे छु ।

अर्काे ठाउँमा लेखेका छन् ।

म कलिलाे उमेरदेखि अहिले साठी वर्षकाे उमेर पुग्दा आफ्नाे मुख र कलमद्वारा मुसलमानहरूको मनलाई अँग्रेज गभर्नमेन्टकाे सच्चा प्रेम, शुभचिन्तन र वफादारी प्रति फेर्न सकूँ र उनका केही मन्दबुद्धिकाे मनबाट जिहाद जस्ता कुविचारलाई हटाउन पाउँ जसले उनका मनलाई शुद्धता र निष्ठाबाट रोक्छ भन्ने महत्त्वपूर्ण कार्यमा लागेको छु ।

त्यहि किताबमा अझै लेखेका छन् ।

मलाई पूर्ण विश्वास छ मेरा अनुयायीहरू जसरी बढ्दै गइरहेका छन् त्यसरी जिहदमा विश्वास राख्नेहरू कम हुँदैछन् , किनभने मलाई मसीह र मह्दी मान्नु नै जिहादकाे इन्कार गर्नु हाे ।

अर्काे एक ठाउँमा लेखेका छन् ।

मैले बीसाैं किताबहरू, अरबी फार्सी र उर्दूमा मात्र यस उद्देश्यले लेखेको छु कि अँग्रेज गभर्नमेन्ट बिरूद्ध जिहाद जायज हुँदैन बरू उनीहरूकाे मनले आज्ञापालन गर्नु पर्ने हरेक मुसलमानमाथि अनिवार्य हुन्छ, तसर्थ मैले धेरै किताबहरूलाई धेरै सम्पत्ति खर्च गरेर इस्लामी राज्यहरूमा पुर्याएकाे छु, मलाई थाहा छ यसकाे प्रभाव यस देश (भारत) माथि परेकाे छ, मसित व्यअत हुने (सपथ लिने) एउटा जमात तयार भइ सकेकाे छ जसकाे दिल अँग्रेज सरकार प्रति विशुद्ध प्रेमले परिपूर्ण छ , उनीहरूकाे नैतिक स्वभाव उच्चस्तरीय छ र मेराे विचारमा उनीहरू यस देशकाे लागि भाग्यशाली र गभर्नमेन्टकाे हकमा समर्पित हुन तयार हुने छन् ।

मिर्जा गुलाम अह्मदकाे यस अभियानले र उनको जमातले अँग्रेज सरकारकाे लागि दक्ष जासुस, (गुप्तचर) निष्ठावान मित्र र समर्पित हुने जनसमूह उपलब्ध गराए, यस जमातका केही छानिएका मानिसहरूले भारतमा र भारतबाहिर पुगेर अँग्रेज गभर्नमेन्टकाे लागि बहुमूल्य सेवा प्रदान गरेका थिए र यसकालागि आफ्नाे ज्यानकाे बलिदान पनि दिएका थिए जस्तै: अब्दुल लतीफ कादयानी, अफ्गानिस्तानमा कादयानी धर्मकाे प्रचार र जिहाद बिरूद्ध काम गर्दै थियाे, अफ्गानिस्तान सरकारले उसलाइ मृत्यु दण्डकाे सजाय दिएको थियो । किनभने उनकाे प्रचार प्रसारका कारण अफ्गान समुदायमा परिपूर्णा जिहादकाे भावना र युद्धकाे सामर्थ्य जसकाे कारणा तिनीहरू प्रख्यात छन् लाई हानि पुग्ने भएको थियाे । यस्तै मुल्ला अब्दुल हलीम कादयानी र मुल्ला नूर अली कादयानी पनि अँग्रेज गभर्नमेन्टकाे निमित्त मारिए । अफ्गानिस्तान सरकारलाई तिनीहरूद्वारा केही दस्तावेज र कागजातहरू फेला परेका थिए र ती मारफत तिनीहरू अँग्रेजी कार्यकर्ता हुन भन्ने कुरा प्रमाणित भएकाे थियाे । ये कुरा अफ्गानिस्तानकाे तत्कालीन गृहमन्त्रीद्वारा १९२५ इ. मा दिइएकाे एउटा बक्तव्य र कादयानीकाे एउटा पत्रिका अल्फज्लकाे ३ मार्च १९२५ इ. काे प्रकाशनमा उल्लेख छ र त्यसमाथि गाैरवमय ढँगले टिप्पणी गरिएकाे छ ।

क्रमशः

कादयानी काे हुन्?१

 

कादयानियतः इस्लाम र मुहम्मदी सन्देश विरूद्ध एक विद्रोह

लेखकः मौलाना सैयिद अबुल हसन अली नदवी (रह)

अनुवादः मुहम्मद सुहैल नदवी

भाग (१)

म यस लेखमा एउटा यस्ताे विषयमाथि कुरा गर्न गइ रहेकाे छु जाे विश्वभरि रहेका हरेक मुसलमानकाे ध्यानकाे केन्द्र बन्ने योग्य छ । किन भने याे विषय इस्लामकाे माैलिक आस्थासंग बाँधिएकाे छ । यदि यस सन्दर्भमा ढिलासुस्तिकाे व्यवहार अपनाइयाे भने भविष्यमा सम्पूर्ण इस्लामी जगत र इस्लामी व्यवस्थाकाे लागि एउटा खतरापूर्ण समस्या बन्न सक्छ त्यति बेला यसकाे समाधान खाेज्न सहज र सरल न होला ।

हालकाे समयमा केही यस्ता घटनाहरू घटेका छन् जसले गर्दा कादयानी समस्याप्रति पढेलेखेका मानिसहरूकाे ध्यानकार्षण भएकाे देखिन्छ र कादयानी समस्या जसलाई मानिसहरू बिर्सदै गइ रहेका थिए पुनः महत्वकाे केन्द्र बन्न पुगेको छ । कयौं पढालेखा मानिसहरूले अचम्मित भएर के कादयानी समस्या मुस्लिम समुदायको काे ध्यानकाे केन्द्र बन्न पर्ने गरि महत्त्वपूर्ण बनी सकेको हो र भनेर सोध्छन ? हजुर ! याे समस्या आफनाे गम्भीरताकाे हिसाबले त्यति महत्वपूर्ण अवश्य नै बनी सकेकाे छ ।

मुस्लिम बुद्धिजिवीहरूले याे समस्या प्रति गम्भीर हुनु स्वभाविकै देखिन्छ । किन भने मुसलमानकाे अस्तित्व र उनकाे भविष्यकाे लागि याे एउटा दुःखद समस्या हाे । धेरै जसाेलाई यसकाे जटिलताकाे बाेध छैन , मुस्लिम समाजसंग यसकाे विशेष सम्बन्धबारे ज्ञान पनि छैन । याे विभेद कुनै जमाती भिन्नता, क्रुरविचार अथवा धार्मिक पक्षपातकाे कुराे नभई विशुद्ध इस्लामी जरूरत र मुसलमानकाे जीवनपद्धतिसंग गाँसिएकाे रहेछ ।

आउनु होस् । यसलाई हामी ऐतिहासिक र शास्त्रीय तथ्यकाे आधारमा हेराैँ ।

ऐतिहासिक र शास्त्रीय सबुत अनुसार याे कुरा प्रमाणित भइ सकेकाे छ कि कादयानियत वा कादयानिज्म, अँग्रेज साम्राज्यकाे काेखबाट जन्मेकाे हाे । उन्नाइसाैं शताबदीकाे प्रथम चाैथाइमा भारतमा प्रख्यात तथा प्रसिद्ध मुजाहिद सैयद अहमद शहीद (१२४६ हि.) ले अँग्रेजहरू विरूद्ध जिहादकाे जुन अभियान थालेका थिए त्यसकाे फलस्वरूप मुसलमानहरूमा जिहाद र बलिदानकाे आगाे सल्कन सुरू भएकाे थियाे, उनीहरूकाे मनमा इस्लामी अभिमानता , साहस र जाेस उत्पन्न भएकाे थियाे र उनीहरू हजारौँकाे सङ्ख्यामा उनकाे झण्डा मुनि जम्मा भएका थिए । तिनिहरूकाे क्रियाकलाप अँग्रेज साम्राज्यकाे लागि जोखिमपूर्ण बन्न पुग्याे । सूडानमा शैख अहमद सूडानीले जिहाद र मेह्दवियतकाे घाेषणा गरे जसले गर्दा त्यहाँ अँग्रेजकाे शासन हल्लिन पुग्याे । उनीहरूलाई थाहा थियाे यदि याे आगाे यसरी नै सल्किदै जाने भयाे भने पछि कसैद्वारा यसलाइ नियन्त्रणमा ल्याउन सम्भव हुने छैन । उता इजिप्टमा पनि सैयद जमालुद्दीन अफ्गानीकाे इस्लामिक एकताकाे आहवानलाई मुस्लिम वर्गमा स्वीकार्य हुने र बढदै जाने अवस्था देखियो । उनीहरूलाई यी सबै खतराकाे अभास भयाे । किनभने उनीहरूले मुसलमानकाे स्वभाव र विचारधारामा विशेष अध्ययन गरेका थिए, उनीहरूलाई राम्ररी ज्ञान थियाे कि मुसलमानकाे स्वभाव धार्मिक हुन्छ, धर्मद्वारा नै उनीहरूलाई उत्तेजित गर्न सकिन्छ र धर्मकै नाम लिएर उनीहरूलाई शिथिल पार्न सकिन्छ । मुसलमानहरूकाे धार्मिक मानसिक्ता र भावनामाथि नियन्त्रण गरी मात्र मुसलमानहरूमाथि नियन्त्रण गर्न सकिन्छ । उनीहरूकाे स्वभावमा परिवर्तण ल्याउन धर्म भन्दा अरूकुनै वस्तु विशेष सुहाउने हुँदैन । याे मन्साय बाेकेर अँग्रेज साम्राज्यले मुसलमानहरू मध्ये एक जनालाई विशेष धार्मिक उपनामद्वारा उत्पत्ति गर्ने निर्णय गरे यसकाे उद्देश्य थियाे, मुसलमानहरू आस्थाकाे नामद्वारा त्यस व्यक्तिकाे वरिपरि जम्मा हाेउन र त्याे व्यक्तिले तिनीहरूलाई राज्यकाे वफादारी निमित्त यस्ताे पाठ पढाओस् जसले गर्दा तिनीहरूप्रति साम्राज्यलाई कुनै खतरा महसुस नहाेस् ।

क्रमशः

सन्देश

आजकाे सन्देशः

चरम सीमा प्राप्त भै

बदलिन्छ सबै मान

गन्तव्य पुगी फर्किने

प्रकृतिकाे विधान

सुहैल अन्सारी

सन्देश

 

आजकाे सन्देशः

तिमी पनि पावन बन्छाै

नभै बर पिपल चाँप

कसै हेतु छाया दिऔ

कसैलाइ नि आँप

सुहैल अन्सारी