कादयानी को हुन? ११

 कादयानियतः इस्लाम र मुहम्मदी सन्देश विरूद्ध एक विद्रोह

लेखकः मौलाना सैयिद अबुल हसन अली नदवी (रह०)

अनुवादः मुहम्मद सुहैल नदवी

भाग (११)

वार्तालापलाई सर्त बनाउने परिणामः

मिर्जाले ईश्वरीय सम्बोधन र वार्तालापलाई ईश्वरीय ज्ञान र सफलता तथा सत्यता र वास्तविक्ताको लागि सर्त बनाएर त्यो धर्म जसलाई अल्लाहले सरल र त्यस बमोजिम कर्म गर्न सहज बनाउनु भएको छ,  एउटा कठिन र सिमित बनाइ दिएका छन् । अल्लाह तआलाले भन्दै हुनुहुन्छः (يريد الله بكم اليسر و لا يريد بكم العسر)

"अल्लाह तिमीहरूका लागि सरलता चाहनु हुन्छ र तिमीहरूको लागि कठिनता चाहनु हुन्न "( अलबकरहः१८५)

( وما جعل عليكم في الدين من حرج)

"उहाँले धर्ममा कठिनाइ राख्नु भएको छैन" (अलहज्जः७८)

(لا يكلف الله نفسا إلا وسعها)

"अल्लाह ले कसैलाई उसको सामर्थ्य भन्दा बढी जिम्मा दिनु हुन्न" (अलबकरहः२८६)

तर यदि ईशज्ञान र सफलताको लागि इश् सम्बोधन र वार्तालापलाई सर्त मानिने हो भने धर्म भन्दा कठिन बस्तु केही हुँदैन, किनभने धेरै जना प्राकृतिक रूपमा ईशवाणी र वार्तालापको योग्य हुँदैनन्, जुनसुकै तपस्या वा मिहिनेत गरे तापनि वार्तालाप र ईश्वाणीको ढोका खोल्न असमर्थ्य हुन्छन् , धेरै जना त्यसको योग्य हुन्छन् तर त्यसको लागि भनिएको तपस्या र मिहिनेत (जो वार्तालाप र सम्बोधनको लागि सर्त हो) गर्ने मौका पाइदैनन् । त्यो जगतव्यापी धर्म जुन समस्त मानव जातिको उत्थानको लागि आएको हो, जसले सबै सर्वसाधारणालाई ईश्वरको बाटो तिर निम्त्याउँछ , ईश्वरज्ञान, सफलता, ईश्वरको प्रसन्नता, पापबाट मुक्ति र ईश्वर सम्म पुग्नको लागि यस्तो कष्टदायक सर्त राख्ने छैन, जसलाई करोडौं मानिसहरू मध्ये एक दुइ जनाले मात्र पुरा गर्न सक्छन् । 

कुरआन मजीदमा इमानवाला र सफलता प्राप्त गर्ने मानिसहरूको जुन गुणहरू वर्णन गरिएका छन् तिनको बारेमा हेर्नुहोस् , सुरह अलमूमिनूनको पहिलो रूकू पढ्नुहोसः

(قد افلح المومنون الذين هم في صلاتهم خاشعون)

"इमानवालाहरू सफल भए, जो आफ्ना नमाजमा ईश्वर सित डर्छन्" ,

यसरी सरूह अलफुर्कानको अन्तिम रूकू पढ्नुहोसः

( وعباد الرحمن الذين يمشون على الارض هونا)

"रह्मानका भक्तहरू जो भूतलमाथि सहज सित हिडडुल गर्छन्" ।

साथै सूरह अलबकरहको प्रथम आयत पढ्नुहोसः

(الم ، ذلك الكتب لا ريب فيه، هدى للمتقين، الذين يؤمنون بالغيب و يقيمون الصلوة و مما رزقناهم ينفقون)

"अलिफ लाम मीम, याे किताब, यसमा केही सन्देह छैन, ईशभय राख्नेहरूको लागि सत्यमार्गदर्शन हो, जाे मानिसहरू गैब (परोक्ष) माथि विश्वास गर्छन् र नमाज कायम गर्छन् र हामीले प्रदान गरेको सम्पत्तिद्वारा दान गर्छन् "

यी आयतहरूमा मार्गदर्शन र सफलताको लागि ईश्वरीय वार्तालापलाई सर्त ठहराइएको पाइदैन, बरू त्यसकोलागि परोक्ष अथवा अदृश्य माथि विश्वासलाई मार्गदर्शन पाउने निमित्त प्रथम सर्त बताइएको छ । परोक्षमाथि विश्वासको अर्थ हो नबी अथवा ईश्दूतमाथि भरोसा, उनीहरूलाई नै ईश्वरले वार्तालापको लागि चयन गर्नु भएकोमा एकीन, उनीहरूको भरमा परोक्षको तथ्य जुन मात्र चेतनशील अङ्ग अथवा मस्तिस्कद्वारा बुझ्न असम्भव हुन्छ, त्यसलाई मान्नु पर्छ, यदि मिर्जा साबको भनाइ अनुसार ईशवरीय ज्ञान र सफलताको लागि ईशवरीय वार्तालाप अनिवार्य ठहराइन्छ, परिणामस्वरूप परोक्षमाथि विश्वासको कुनै अर्थ हुने छैन र कुरअनमा बारम्बार त्यसमा जोड दिइएको कुराको केही यथार्थ कायम नै हुने हुँदैन । 

अनि , सहाबाहरूको जीवन वृतान्त हामीलाई थाहा छ, कसैले सोध्यो भने उनीहरू मध्ये कति जनालाई ईश्वरीय सम्बोधन र वार्तालाप प्राप्त भएको थियो? र हदीस र सीरतको किताबहरूद्वारा कतिको बारेमा प्रमाणित गर्न सकिन्छ जसलाई यो सम्बोधन र वार्तालाप मिल्यो ? कुनै पनि व्यक्ति जो त्यस युगको इतिहास र यो जमातको स्वभाव र प्रवृत्तिबाट अवगत छ, अथवा मात्र साधारण मानव जातिको स्वभाव र मनोस्थितिको ज्ञात छ , कहिल्यै यो दाबी गर्न सक्दैन कि एक लाख भन्दा बढी यस आध्यात्मिक जनसमूह मध्ये कसैलाई ईश्वरीय सम्बोधन र वार्तालापको सौभाग्य प्राप्त भएको छ, सहाबाहरूको यस्तो अवस्था छ भने अरू सर्वसाधारणको के जिकिर?

इश्दूत्वको सिलसिलाको इन्कारको मन्सायः

ईश्वरीय सम्बोधन र वार्तालापको महत्व र विस्तृति, वास्तवमा ईश्दूत्वको विरूद्ध एउटा विद्रोह र गुप्त षड्यन्त्र हो, सम्बोधन र वार्तालापको विस्तार र क्रमबद्धता पछि सैद्धान्तिक र वैवहारिक रूपमा ईश्दूतहरूको अवश्यक्ता बाँकी रहने छैन, कुरआन मजीद लगायत सम्पूर्ण अकाशीय धर्महरूले मानवजातिको मार्गदर्शन, ईश्वर चिनारीको प्राप्ति, ईश्वरको अस्तित्व र गुणहरू र ईश्वरीय मन्साय बुझ्न र परोक्षको ज्ञान र यथार्थबाट अवगत हुने क्रियालाई ईश्दूत्वको क्रमबद्धता सँग जोडेका छन् । कुरअन मजीदमा मार्गदर्शित मुमिनहरूको मुखद्वारा भनिएको छ 

( الحمد لله هدانا لهذا و ما كنا لنهتدي لو لا ان هدانا الله، لقد جاءت رسل ربنا بالحق)

"अल्लाहको प्रशंसा छ जसले हामीलाई यहाँ सम्म पुर्याउनु भएको छ, हामीले कहिल्यै सत्यमार्ग प्राप्त गर्न सक्ने थिएनौं, यदि अल्लाहले मार्गदर्शन गराउनु नभएको भए, हाम्रो पालनकर्ताका दूतहरूले हामी समक्ष सत्य कुरा ल्याउनु भएका छन्।" (अल् अराफः४३)

अर्को स्थानमा अस्तित्व र गुणहरूको सम्बन्धमा मुश्रिक र रूढीवादको विचार र आस्थालाई अस्वीकार गर्दै भनिएको छ ।

(سبحن ربك رب العزة عما يصفون، و سلام على المرسلين، و الحمد لله رب العلمين

"पवित्र हुनुहुन्छ तपाइको पालनकर्ता, सुसम्मानित पालनकर्ता, ती कुराहरूबाट जो उनीहरूले भन्दैछन् , र शान्ति होस् ईश्दूतहरूमाथि, तथा समस्त प्रशंसा मात्र अल्लाहको लागि हुन् जो सबै जगतका पालनकर्ता हुनुहुन्छ "। (अस्साफ्फातः १८०–१८२)

इश्दूतहरूलाई पठाइने रहस्य र फाइदाको वर्णन गर्दै भनिएको छ ।

(لئلا يكون للناس على الله حجة بعد الرسل)

"यसरी कसैलाई पनि इश्दूतहरू आए पछि अल्लाहमाथि दोषारोपण गर्ने मौका नहोस् ।"

मिर्जा गुलाम अहमदको ईशवाणीको क्रमबद्धता र सिलसिलाको सिद्धान्त र ईश्वरीय सम्बोधन तथा वार्तालापको विस्तृत्ति र अनिवार्यता प्रति कसैले ध्यानपूर्वक अध्यन गर्छ र त्यसको वैज्ञानिक विषलेशण गर्छ भने उसलाई यसमा इश्दूत्वको समाप्तिको इन्कारको सट्टा समस्त इश्दूत्वको क्रमलाइ नै अस्वीकार गरिएको मन्साय रहेको थाहा हुन्छ, र ईश्वरीय मार्गदर्शन र दिव्य ज्ञान पनि मिस्मरेजम तथा आत्माको हाजिरी जस्तो नया अभियान सरह एउटा आध्यात्मिक परीक्षण र कार्य मात्र बाँकी रहेको देखिन्छ । 

क्रमशः