कादयानी को हुन?८

 कादयानियतः इस्लाम र मुहम्मदी सन्देश विरूद्ध एक विद्रोह,

लेखकः मौलाना सैयिद अबुल हसन अली नदवी (रह०)

अनुवादः मुहम्मद सुहैल नदवी

भाग (८)

दूतत्वको अन्त्य, अल्लाहको अनुग्रह र मुस्लिम समुदायको विषेशता हो ।

यो आस्था कि इस्लाम धर्म पूर्ण भइसकेको छ र मुहम्मद सल्लल्लाहु अलैहि वसल्लम अल्लाह का अन्तिम सन्देष्टा हुनुहुन्छ र यो आस्था कि इस्लाम अल्लाहको अन्तिम सन्देश र जीवनशैलीको पूर्ण विधान हो, एक प्रकारको इश्वरीय पुरस्कार र अल्लाहको विषेश अनुग्रह थियो जो यस समुदायको लागि खास गरिएको छ । तसर्थ एक यहूदी विद्वानले लालसा र अभिरूचि व्यक्त गर्दै भन्यो, तपाइको कुरआनमा तपाईँहरूले पढ्दै गर्ने एउटा यस्तो आयत छ यदि त्यो आयत हामी यहूदीहरूको किताबमा हाम्रो लागि हुनेथ्यो भने हामी त्यो दिनलाई जुन दिन यो आयत अवतरित भएको हो आफ्नो सामुदायिक पर्व र चाडको रूपमा मनाउने थियौँ, त्यसको मन्साय सूरत माइदाको यो आयतः

اليوم اكملت لكم دينكم و اتممت عليكم نعمتي و رضيت لكم الاسلام دينا 

(आज मैले तिमीहरूको लागि तिमीहरूको धर्म पूर्ण गदिदिएँ र तिमीहरू प्रति आफ्नो अनुग्रह पुरा गरें र तिमीहरूको हकमा इस्लामलाई धर्म स्वरूप कबुल गरें )

थियो, जसमा सन्देष्टा पठाइने क्रमको अन्त्य र अनुग्रहको परिपूर्तिको वर्णन गरिएको छ। हजरत उमर रजियल्लाहु अन्हुले यस महान अनुग्रहको गरिमा र उच्चताको इन्कार नगरी मात्र यति भने, हामीलाई  कुनै नयाँ पर्व मनाउने आवश्यक्ता छैन, किन भने यो आयत यस्तो समयमा अवतरण भएको हो जो आफैंमा एक ठुलो भेला र उपासनाको दिन मानिन्छ, यस अवसरमा दुइवटा पर्व सँगै थिए, एउटा अरफातको दिन (नौ जिल्हिज्जा) र अर्को जुमुआको दिन । 

मानसिक विभेदनाबाट सुरक्षाः

यस आस्थाले इस्लामलाई विखण्डन पार्ने र समुदायको एकतालाई टुक्रयाउने अभियान र निम्त्याइबाट सुरक्षित पारेकोछ, यस्तो अभियानहरू इस्लामको लामो इतिहासमा र इस्लामी जगतको विशाल भु-भागमा समय समयमा शिर उठाउँदै आएका छन्, यही आस्थाले गर्दा इस्लाम धर्म ती इश्दूत्वका झुठा दावीवाल र इस्लामका बिनाशकहरूको कठपुतली बन्नबाट जेगिएको छ जुन इतिहासको विभिन्न भागमा र इस्लामी जगतको अलग अलग ठाउँमा जन्म लिँदै आएका छन्, सन्देष्टाको अन्त्यको आस्थाको किल्लाभित्र यो समुदाय ती दाबीवालहरूको आक्रमणबाट बाँच्न सफल भएको छ जसको भरमा तिनीहरूले यो सारा व्यवस्थापनलाई फेरेर अर्को नयाँ व्यवस्थापन लागु गर्न खोज्दै थिए, यसै आस्थाले गर्दा यो समुदाय ती सबै साजिस र खतरनाक हम्लाको प्रतिकार गर्न सफल भएको छ जुन हमलाबाट पहिलेका कुनै सन्देष्टाका अनुयायीहरू जोगिन सकेका थिएनन्, यसरी एक लामो समयसम्म यसको धार्मिक र वैचारिक एकता र समानता कायम रहयो, यदि यो आस्था र यो घेराबन्दी नभए यो एकत्रित समुदाय विभिन्न र अत्यधिक समुहमा विभाजित भइसकेका हुन्थ्यो र हरेक समुदायको अध्यात्मिक केन्द्र छुट्टै हुन्थ्यो, शास्त्रिक र साँस्कृतिक मुहान अलग्गै हुन्थ्यो , हरेकको आफ्नो इतिहास हुन्थ्यो , हरेकको भिन्दा भिन्दै पूर्वज, धार्मिक गुरू र अनुयायी हुन्थे र हरेकको बितेको कथा र गाथा छुट्टै हुन्थ्यो । 

दूतत्वको सामप्तिको आस्थाद्वारा मानवजीवन र संस्कृति माथि उपकारः

दूतत्वको समाप्ति वास्तवमा मानव जगतको लागि एउटा उपाधि र उपहार हो, यसले यो घोषणा गर्दैछ भने मानव जाति अब तरूण अवस्थामा पुगी सकेको छ र अल्लाहको अन्तिम सन्देशलाई ग्रहण गर्न योग्य भइ सकेकोछ, अब मानव समाजलाई  कुनै नयाँ सन्देश वा नयाँ अकाशीय वाणीको अवश्यक्ता रहेन छ । यो आस्थाले गर्दा मानव जाति भित्र आत्मविश्वास उत्पन्न हुन्छ, उसलाई राम्ररी ज्ञान प्राप्त हुन्छ, अब धर्म परम सीमामा पुगी सकेको छ, त्यसलाई पछिल्तिर जाने जरूरत छैन, अब संसारलाई नयाँ इश्वाणीको लागि आकाशमा हेरी राख्नुको सट्टा, अल्लाहले सृजना गर्नु भएका शक्तिहरू र उहाँले अवतरण गर्नु भएका धार्मिक र सांस्कृतिक मूलाधारमा आफ्नो जीवनको व्यवस्थापन खोज्नको निम्ति भुमिमा र आफू भित्र मात्र हेर्नु पर्ने आवश्यक हुन्छ । सन्देशवाहनको समाप्तिको आस्थाले मानव जातिलाई पछाडीको सट्टा अघिल्तिर बढ्दै जाने प्रेरणा दिन्छ, उसले मानिसलाई सकेसम्म आफ्नो सामर्थ्य प्रयोग गर्ने साहस प्रदान गर्छ र मानिसलाई उसको परिश्रम र आयासको वास्तविक कर्मभूमि दर्शाउँछ । यदि सन्देशवाहनको समाप्तिको आस्था हुँदैन भने मानव जाति सधैं आशंका र द्विधामा रहने गर्छ , जमिनमा हेर्नु भन्दा उसको आँखाले सधैं आकाशतिर हेर्ने गर्छ, उसलाई आफ्नो भविष्यको सधैं चिन्ता र भय हुने गर्छ,उसलाई हरेक पटक एक नयाँ व्यक्तिले खबर दिने गर्छ कि यो मनु वाटिका वा मानवको फूलबारी अहिले सम्म परिपूर्ण नभइ अब नयाँ पात र नौलो कोपिलाले गर्दा पूर्ण भएको छ, यसरी मानव जातिले यो वाटिका पूर्ण भएको थिएन र भविष्यमा पनि पुरा हुन्छ कि हुँदैन भन्ने द्विधामा बस्न बाध्य हुनेछ, त्यो फूलबारीलाई हेरचाह गर्न र त्यसको फलफूलहरूबाट लाभान्वित हुनुको ठाउँमा यसलाई पुरा गर्ने एउटा नयाँ बगैँचाको अपेक्षा मात्र गर्ने गर्छ । 

क्रमशः